سینمای هند
از آنجا که تلویزیون همچون یک رسانه ی عمومی تا سال های اخیر پایگاهی در هند نداشته است ، سینما همچنان محبوب ترین قالب سرگرمی مردم هند باقی ماند . در اواسط دهه ی ۱۹۹۰ ۹) تعداد تماشاگران فیلم در هند ( با جمعیت نهصد میلیونی ) را به طور متوسط هفته ای صد میلیون نفر تخمین می زدند ، و از سال ۱۹۷۱ سینمای هند پر تولیدترین سینمای جهان ، یعنی معادل یک چهارم تولید کل جهان را در اختیار داشت . مرکز صنعتی فیلم هند دهمین صنعت عمده ی کشور بمبئی یا بالیوود برای فیلم های هندی زبان بالغ بر ۲۵ درصد تولید کل کشور است و مقداری تسهیلات تولیدی دیگری نیز در کلکته برای فیلم های بنگالی زبان و مدرش برای فیلم هایی به زبان تامیل ، کانادا و تلوگو دارد .
سالانه بین هشتصد تا نهصد فیلم سینمایی به بیش از شانزده زبان مختلف در هند تولید می شود .
نود درصد این فیلم ها صرفا موزیکال های سنتی و رومانس های اساطیری هستند که برای تماشاگران غالبا بی سواد و فقیر محلی ساخته می شود .
بازار مهم صادرات فیلم هندی کشورهای اندونزی ، مالزی و انگلستان است .
این فیلم ها از یک فرمول معین متشکل از یک ستاره شش آواز و سه رقص پیگیری می کنند که معمولا سه ساعته هستند و در آن ها از رنگ های پر زرق و برق استفاده می شود .
صنعت فیلم هند امروز در سلطه ی سیستم ستاره سازی ، مشابه با سال های اولیه ی هالییود قرار دارد و کیفیت سینمایی آن ها برای تهیه کنندگان و یا تماشاگران بیسواد اهمیت چندانی ندارد .
به رغم آنچه ذکر شد کشور هند توانسته در چند دهه ی گذشته تعدادی فیلمساز برجسته و با استعداد عرضه کند و حداقل ساتیا جیت رای یکی از آن هاست که از شهرت جهانی بر خوردار است .
ساختار صنعت فیلم های تجاری متعارف هند تنها صنعت فیلم در جهان که زیر سلطه ی استعمار رشد کرده ،که در واقع با پیدایش صدا به وجود می آمد .
تماشاگران صامت هندی را صد ها هزار هندی ، بمبئی و سیلانی تشکیل می دادند که با زبان های مختلف آشنایی داشتند اما با معرفی صدای تولید فیلم ابتدا مجبور بود به گروه های مختلف زبانی تقسیم شود و تعداد این گروه ها تنها در هندوستان به بیست و شش زبان می رسد .
حتی اکثربیت بازار فیلم هندی زبان با جمعیتی صد وچهل میلیونی ، حداقل از سه لهجه تشکلیل می شد .
لذا طبیعی بود که در چنین شرایطی نخستین فیلم های ناطق ، از جمله درام موزیکال هندی ، عالم آرا صنعت فیلم هند را به آشوب بکشاند .
اما بعکس این فیلم موفقیت بزرگی به دست آورد مانند همه ی فیلم های اولیه ی هندی و رونق بی سابقه ای را بشارت داد .
علت این موفقیت ریشه ی عمیقی در فرهنگ هند دارد .
صدا موجب احیای درام موسیقیایی گسترده هند مربوط به سده نوزدهم شد ، درامی کاملا ادبی ، سراسر گفت و گو ، سراسر آواز و سراسر رقص .
احیای این غالب در پرده سینما به رغم وجود موانع زبانی بین سال های ۱۹۳۱ و ۱۹۳۲ نقش عمده ای در پذیرش فیلم ناطق هندی ایفا کرد .
اگرچه غالب فیلم های ناطق هندی برای مصرف داخلی تهیه می شدند و در واقع جای اجرای زنده ی موسیقی و نمایش را پر می کردند ، با این حال صنعت فیلم هند با ناطق شده خود به پدیده ی نیرومند بدل شد .
در سال ۱۹۳۱ بیست و هشت فیلم ساخته شد که بیست و سه تای آن ها هندی ، سه تا بنگالی ، یکی تامیلی و یکی تلوگویی و در سال ۱۹۳۵ این رقم به دویست و سی فیلم به ده زبان مختلف صعود کرد .
اشاعه ی صدا در هند ، مانند ایالات متحده ، موجب استحکام سیستم استودیوهایی شد که قبلا تاسیس شده بودند .
اما جنگ جهانی دوم تولیدهای مستقلی را به همراه آورد و تهیه کنندگان در واقع پول های بازار سیاه را به کار انداختند . با پایان جنگ غالب استودیوهای بزرگ ورشکست شدند .
اکثریت قریب به اتفاق آن ها فیلم های موردی تولید می کردند .
اما پس از اعلام استقلال هند در سال ۱۹۴۷ و با انتشار معیارهای ممیزی صنعت فیلم به شکلی روز افزون تحت نظارت دولت در آمد و تولید مستقل در دستور کار قرار گرفت .
با ورود رنگ هیجان شدیدی بر تولید فیلم های مجلل و اساطیری حاکم شد .
زیرا این هر دو گونه با تکنولوژی جدید همخوانی داشت .
محبوب ترین این گونه فیلم های پرهزینه را راج کاپور در سال ۱۹۲۴ تا ۱۹۸۸ ساخت .
در همین دوره بود که راج کاپور به کارگردانی و تهیه کنندگی پر طرفدار و محبوبی بدل شد و با آن که غالب فیلم هایش را آثار رومانتیک مردم پسند...
ادامه در سایت اپیزود فیلم =>> سینمای هند
